Пятница, 2024-03-29, 4:49 PM
მთავარი გვერდი ფორუმირეგისტრაციაშესვლა
მოგესალმებითVisitor
[ ახალი შეტყობინება · მონაწილენი · ფორუმის წესები · ძებნა · RSS ]
  • Страница 1 из 1
  • 1
ფორუმი » Тестовый раздел » სიყვარული » ეს არის ახალგაზრდა პოეტის, მიშო დადიანის ლექსები.
ეს არის ახალგაზრდა პოეტის, მიშო დადიანის ლექსები.
natali22Дата: Понедельник, 2011-12-26, 8:19 AM | Сообщение # 1
Рядовой
Группа: Momxmarebeli
Сообщений: 1
Репутация: 0
Статус: Offline
ეს ლექსი პოეტმა მიშო დადიანმა მიუძღვნა თავის ძმას (ლაშა დადიას)

ძმაო ამომიდექ მხარში,
ფერი გადასვლია ყოველს,
ეს ის ცხოვრებაა მაშინ,
ჩვენ რომ ემოციით მოვრთეთ.

აღარ შეუძლია დედას,
ვადა გაგვივიდა სიყრმის,
მუხლი შეუსუსტდა მამას,
თუმცა ვაჟკაცურად იბრძვის.

ეს დროც გადაივლის გავა,
ხანი ჭაღარებით მოგვრთავს,
ცაზე გადაშლილი ჰავა,
ცისფერ თვალებივით მოგგავს.

მხარში ამომიდექ ძმაო,
დედაც ამ წვალებას მორჩეს,
მისი იავნანინაო,
ახლაც ლოცვასავით მომფენს.

ჩემი ყასიდა თუ ოდა,
არვის არ სჭირდება არა,
მისტერიასავით მქონდა,
გულში სიყვარულის დარად.

"ჯიმა" ამომიდექ მხარში,
ფერი შევურჩიოთ ყოველს,
ეს ის ცხოვრებაა მაშინ,
ჩვენ რომ სიყვარულით მოვრთეთ.

@@@
მე რომ შემეძლოს ცაში აფრენა,
ცხადის სიზმარით დავტოვებ არეს,
არ ჩამითვალოთ ესეც გაფრენად,
უბრალოდ ერთ ლექსს მივუძღვნი მთვარეს.

ნეტავ შემეძლოს ღრუბლებზე წოლა,
წამით დავტოვო წყეული ფიქრი,
პრინცესავ თუ არ მომყვები ცოლად,
მაგ თეთრი რაშით საითკენ მიქრი.

ან კი შემეძლოს ვარსკვლავთა დათვლა,
ვფიცავ არ ვკადრო ცოდვილმა რამე,
სიბნელე ჩემი რითმით რომ დათვრა,
უბრალოდ სტროფი ვაჩუქე ღამეს.

უკვე გავიდა წუთი სამოცი,
ვარსკვლავებთან რომ ვასრულებ ცეკვას,
უჩინმაჩინის მქონდეს სამოსი,
არ დაგიწყებდი ძვირფასო ხვეწნას.

მოვიპარავდი ღრუბლის სინაზეს,
ლექსს წაგიკითხავ სიჩუმის ხმაზე,
და რომ არ შევრცხვე ვარსკვლავთ წინაშე,
რითმით ვიწვიმებ უკანა გზაზე.

უსასრულობას ვითხოვებ ცისგან,
იმ გასაღებს კი შენს გულს რომ აღებს,
ისევ ვერ შევწვდი ძვირფასო რადგან,
თითქოს სულ ახლო ჰკიდია მზისგან.

მე რომ შემეძლოს ცაში აფრენა,
ცხადის სიზმარით დავტოვებ არეს,
არ ჩამითვალოთ ესეც გაფრენად,
უბრალოდ შენზე ვუმღერებ მთვარეს.

@@@

ომია, მაგრამ ჩვენ დავბრუნდებით,
ვაჟკაცი სიტყვას არ გასტეხს თავის,
ჩემი ლამაზი ციდა სამშობლო
ბოლო წვეთამდე დავუთმო არვის.

ომია, ისმის ტყვიის ზუზუნი,
კაცი ვერ ასწრებს ძმაკაცის გლოვას,
ვაჟკაცი თვალზე მომდგარი ცრემლით,
შეშლილი სახით აგრძელებს ბრძოლას.

სისხლიან ველზე მეფობს სიკვდილი,
ლომის გული კი ივსება ჟინით,
ბრძოლას აგრძელებს თავგატეხილი,
თუმცა წაერთვა თვალიდან ჩინი.

ვინ თქვა არ მოვალთ ჩვენ დავბრუნდებით,
დრო ჩვენს ნაკვალებს ვერაფერს უზამს,
ჩვენ დავბრუნდებით მაგრამ ცრემლებად,
ჩვენ დავბრუნდებით პოეტის მუზად.

შვილის ღიმილში და სიცელქეში,
განვმეორდები ჭაბუკურ ლტოლვად,
განვმეორდები მის ხასიათში,
განვმეორდები ჭიქად და ხსოვნად.

არვინ არა თქვას რომ ჩვენ არ მოვალთ,
ვერვინ იქნება ჩვენი დამთვლელი,
მამაცის გულში ცეცხლად და ჟინად,
და სითამამედ მოვალთ ქართველის.

სისხლისგან თვალწინ ძმა მეცლებოდა,
ვერ ამოვუდექ მშველელად მხარში,
ბოლო წვეთამდე არ ნებდებოდა,
არ დარჩენია მტერს იგი ვალში.

აწი აღარ თქვათ რომ აღარ მოვალთ,
რომ ომის ველზე დავრჩით იქ მარად,
ჩვენ დავბრუნდებით ძლივს ჩაძინებულ
ღამენათევი დედის სიზმარად.

დაბერებული და მოტეხილი,
ვაჟკაცი მამის სევდიან გულში,
არსად წავსულვართ ჩვენ აქ ვიყავით,
ამ წუთას, ახლა, დღესაც და გუშინ.

მაგრამ ჩვენ მოვალთ, შინ დავბრუნდებით,
ვაჟკაცი სიტყვას არ გასტეხს თავის,
ჩემი ლამაზი ციდა სამშობლო,
ბოლო წვეთამდე დავუთმო არვის.

შუა ღამის მეგობრები

შუა ღამე იყო, მაშინ ბნელ ცას მთვარე ანათებდა,
წყნარი სიო ნორჩ ხის ფოთლებს აქეთ–იქით აქანებდა.

გაჰკიოდა ირგვლივ ჩუმი ღამის უხმო სითამამე,
ზღაპარს აღემატებოდა იმ დროს ამ ცის სილამაზე.

სახლის ფანჯრებს ალაგ–ალაგ შუქი სად–სად დარჩენილი,
ალბათ ჩემსავით ფხიზლობდნენ წყეულ ფიქრში ჩარჩენილნი.

რომ ჩვეულმა უძილობამ მომაკითხა როგორც მუდამ,
წამითაც არ აგვიანებს, მეპარება ამ დროს ჩუმად,

თანაც ერთობრ უზრდელია, არც კაკუნი იცის კარზე,
უდროო დროს შემოვა და ხელს გადამხვევს მერე მხარზე.

თან დამყვება ვერ ვიშორებ, თითქოს მასთან დავმეგობრდი,
მერე გარეთ გავედი და ბნელ ქუჩებში დავყვებოდი.

დიახ შენი მეგობარი ვარო ასე განმიცხადა,
ჰმ... თვალთმაქცი, ვითომ ჩემი უძილობაც განიცადა,

გავბრაზდი და ვუღრიალე არ მსურს იყო მეგობარი,
მიპასუხა: რად ვერ წერო დღისით ცაზე მზე რომ არი,

მხოლოდ ამ დროს გსტუმრობს მუზა, მოხვიდეო უნდა აზრზე,
ის ჩემსავით უზრდელია, არც ის აკაკუნებს კარზე.

მიყვებოდა უძილობა, რომ აენთო უცებ ალი,
და გიჟივით შემოვარდა ჩემში რაღაც ქარიშხალი.

მივხვდი, "რაღაც", რომ არ იყო, მუზა იყო წყეული,
სამუდამოდ გავხდი ალბათ მისი სენით სნეული...

შუა ღამე იყო, მაშინ ბნელ ცას მთვარე ანათებდა,
მე მუზას და უძილობას ღამე სულ არ გვანაღვლებდა,

არცერთ ჩვენგანს არ გვაწუხებს დილის ცამდე დაღლილობა,
შუა ღამის მეგობრები: მე მუზა და უძილობა...

თოვდა

დამიწერია ყასიდა,
ლექსად მიქია ოდა,
მთვარეს უცქერდი ფანჯრიდან,
მე კი ოთახში მქონდა.

ხან კი მგონია ფორტიორი ვარ,
ინკუნაბულის დღიდან,
ჩემივე სულის "მონტიორი" ვარ
და სხივის ქურდი მზიდან.

მივესალმები არაფრის აჩრდილს,
გამოვუგონებ ხელებს
და არაფრისგან ყველაფრით დაჭრილს,
მხოლოდ შენზე ფიქრს შევძლებ.

მე კი ისე ვარ, როგორც ლაგაზი,
ამოგიჩემებ გწერო,
შენ ბუნებით ხარ ასე ლამაზი,
თვალპირისახემზეო...

კოქტეილივით ყველგან გაგრიე,
ცა რომ ვარსკვლავებს ქსოვდა,
ღამით მე და შენ ჩუმი ბელკანტი,
სხვა რაღა გვინდა ხო და...

დამიწერია ყასიდა,
შენად მიქია ოდა,
ვერლიბრულს ვერც კი გკადრებდი,
ისე რითმულად თოვდა...

@@@
გაცდენილ ზაფხულთა ოცნებით შევსება,
და მომავლისკენ ჩუმი მირაჟი,
თვალიდან ნაქურდალს გულში რომ მევსება,
ცრემლები რომლებსაც ახლა ვწერ სიტყვაში.

ბოლთის ცემისგან დავღალე ტერფები,
თვალებს ააკრო შიშმა გუაში,
ომია, მაგრამ ისევ ვერ ვხვდები,
და სულელივით ვდგავარ შუაში.

ნიღაბს შევიცვლი, ვიკეთებ ბოღმის,
ბოროტების რომ შევიცნო ფასი,
იმიტაციას ვაკეთებ დოგმის,
ყველასი ვიყო მცირე ხნით მსგავსი.

ალბათ მომბეზრდა უაზრო კვდომა,
პოტენციურ გვამს დრო თავად მოკლავს,
მინდა მანამდე ვინანო ცოდვა,
ვიდრე ვიხილავ კარებზე მომდგარს.

ისე მიტაცებს ფინალი ტკბილი,
თუ კი მწარე ვარ ბოლო აღსასრულს,
თუ კი მანამდე უშენოდ ვივლი,
ზღაპრიდან მოვიპარავ ბედნიერ დასასრულს.

@@@
ცრემლი გულში იმალება,
ჩუმად ზღაპარს ყვება,
ახლა სადღაც იბადება,
სადღაც ვიღაც კვდება.

ტანში ელვას ვეღარ ვატევ,
გაცდა უკვე სხეულს,
მაგრამ მაინც ვუღალატე,
ფიქრად მოსულ გრძნეულს.

ახლა სადღაც ჰპირდებიან,
ერთგულებას წყვილნი,
მაგრამ სადღაც შორდებიან,
ვერ იერთეს ლხინი.

ღამე თითქმის გამითავდა,
ცამ იცვალა ფერი,
თვალი სადღაც გამიქვავდა,
არ იღლება მზერით.

სადღაც ვიღაც დღეს გაიცნობს,
თავის გულის სატრფოს,
ვინ კი უკვე იმას ნატრობს,
ერთხელ კიდევ ნახოს.

ასეც ხდება, ისეც ხდება,
იძენს, ზოგი კარგავს,
ბოლოს მაინც ის შეგხვდება,
რასაც თვითონ დარგავ.

@@@
რა გრძნობაა სიკვდილი,
ან გრძნობაა საერთოდ?
რომ მოკვდები იმის თქმის,
არ დაგრჩება საერთო.

რა მოკლეა ცხოვრება,
გაიელვებს კადრივით,
ხანდახან კი რომ თვრება,
ცვალებადი მარტივით...

დრო სულ წინ სვლას უნდება,
არ ჩერდება მიქრის,
ვიცი როგორც ბრუნდება,
მარტოდ მარტო ფიქრით...

რა მოკლეა ცხოვრება,
გაიელვებს კადრი,
ყველას არ გაუმართლა,
შეხვდა ცუდი კარტი...

"_რა გრძნობაა სიკვდილი,
მერე საით მოხვდები?"
_ცოცხალი ვარ რა ვიცი,
გეტყვი როცა მოვკვდები...!

ორი უგრძნობი კოცნა

უგრძნობია თუმცა,
ის ნაგრძნობზე თბილი,
პირველად რომ კოცნის დედა,
მაგრამ ვერ გრძნობს შვილი.
გადის მერე წლები,
აქ ხომ ყველა კარგავს,
მჯერა შემდეგ იტყვის,
ჩემი არცერთს არ გავს.
გადის, გადის წლები,
გადის როგორ გადის,
მოკლდებიან გზები,
ფეთქვა მესმის მაჯის.
არ ჩერდება არა,
არ რცხვენია სულაც,
დროს ხომ გრძნობა არ აქვს,
ვერ დაუწერ ქულას.
იმ ორ უგრძნობ ამბორს,
მათ შორის რომ ხდება,
ჩემი ლექსით ვამბობ,
არასოდეს კვდება.
გადის ისევ წლები,
ვაი როგორ გადის,
აღარ დამრჩა გზები,
აღარც ფეთქვა მაჯის.
უგრძნობია თუმცა,
ის ნაგრძნობზე თბილი,
ბოლოს როცა მიდის დედა
და მას კოცნის შვილი.

@@@
ეხლა მე, რომ არ დავწერო,
ზუსტად ვიცი გავაფრენ,
ჯერ ფურცელზე გადავწერო,
მერე მთვარედ ავაფრენ.
სიძულვილზე ყველა სიტყვას,
ღრმად მიწაში დავმარხავ,
აბა ცუდიც უნდა ითქვას,
მაგრამ ხშირად არ ვნახავ.
სულ ჩამოვწევ მაგ ყვითელ მზეს,
ხელს რომ არვინ არ ჰკიდებს,
მერე ლექსებს შევარჩევ და...
მზის სხივებად დავკიდებ.
მოვაგროვებ ჩემში სევდას,
წვიმის ნაცვლად გადმოვღვრი,
შემდეგ თვალში დავიბუდებ,
და ცრემლებად გადმოვყრი.
მაგრამ ბოლოს დავშლი მძივებს,
მხოლოდ ძაფებს დავტოვებ,
იქ სიყვარულს ავკინძავდი,
რასაც წამით არ ვტოვებ.

@@@
მსურს ერთი წუთით დავბრუნდე,

თუნდაც ყველაზე შორს,

გამოვიქცევი და გეტყვი,

ვერ მოვასწარი რომ...

რაც სიცოცხლეში ვერ გავთქვი,

ისე დაბნელდა მზე,

მსურს ერთი წუთით დავბრუნდე,

გითხრა: მიყვარხარ შენ.

@@@

მინდა მქონდეს აპათია,
ვერ ჩავაქრე ცეცხლი
თავს წარსული ვაპატიე,
მაგრამ დღემდე ვებრძვი.

სიჩუმეც კი არ ჩუმდება,
სრული ანარქია,
რაც გინდა თქვი, ირგვლის საქმე,
სრული ძღაპარია.

ყოველ ნაბიჟს ზონდირება,
სულ ვამოწმებ ალაგს,
კიდევ ერთხელ გადავიტან,
ამ საზიზღარ ზამთარს.

წავალ სადღაც გავქარწყლდები,
შევერევი ღამეს,
მაგრამ ხშირად ვინახულებ,
ჩემი ლექსის გამგებს.

მე ჩემსავე პროცესიას,
ჩემებურად ვყვები,
რაც გინდა თქვი, მე ყოველ დღე,
პოეტურად ვკვდები.

ავტორი:მიშო დადიანი

Добавлено (2011-09-13, 12:23 PM)
---------------------------------------------
ლექსებს უშენობა დავმართე,
ფიქრსაც ავუკრძალე შენზე,...
პრინციპს ქულასავით "ვადავებ",
სულ არ მეფიქრება შენზე.

ღამემ ამოგიგდო თავიდან,
(თეთრი აღარ არის თანაც)
გრძნობა შუა გზიდან წავიდა,
თითქოს თებერვალის დარად.

მარტიც უშენობამ შეჭამა,
ისე გაილია, გაქრა,
ცუდი სიზმარივით მენახა,
ჩვენი ერთად ყოფნის განცდა.

მაგრამ შენს ქუჩაზე ჩავლისას,
მაინც მიჩქარდება სუნთქვა,
და სადაც შენ არ მიყვარხარ,
პირველი აპრილია მუდამ.

Добавлено (2011-09-13, 12:24 PM)
---------------------------------------------
***
განთიადი–ლამაზი ქალის გაღიმებაა,
ვინ იცის როდის გაგიღიმოს უკანასკნელად.

***
სიყვარული–ვიწრო ტანისამოსია,
რომ ჩაიცვამ და ძნელად გაიხდი.

Добавлено (2011-12-26, 8:19 AM)
---------------------------------------------
es leqsebi dacerilia 14 wlis asakshi

 
ფორუმი » Тестовый раздел » სიყვარული » ეს არის ახალგაზრდა პოეტის, მიშო დადიანის ლექსები.
  • Страница 1 из 1
  • 1
Поиск:


Хостинг от uCoz